Nietrzymanie moczu, czyli jego mimowolne wyciekanie występuje u ok. 43 mln mężczyzn na całym świecie. U mężczyzn schorzenie to spowodowane jest głównie uszkodzeniem mięśnia zwieracza cewki moczowej lub nieprawidłowym działaniem pęcherza moczowego, a do najczęściej występujących rodzajów inkontynencji u panów zaliczamy:

  • wysiłkowe nietrzymanie moczu pojawiające się podczas kaszlu, kichania czy wysiłku fizycznego
  • naglące nietrzymanie moczu, którego głównym objawem jest pilna potrzeba oddania moczu tzw. pęcherz nadreaktywny
  • forma mieszana czyli wyciek moczu podczas wysiłku, któremu równocześnie towarzyszy odczuwanie naglącego parcia na mocz

Przyczyny nietrzymania moczu

U mężczyzn nietrzymanie moczu może występować z wielu powodów a wśród nich wymienia się najczęściej:

  • zaburzenia czynności układu moczowego będące głównie następstwem leczenia raka prostaty (radykalnego wycięcia gruczołu krokowego bądź zastosowanej chemioterapii)
  • zaburzenia czynności układu nerwowego, w których dochodzi do braku kontroli nad odruchem wypróżniania pęcherza, najczęściej w przebiegu takich chorób jak cukrzyca, stwardnienie rozsiane, udar mózgu czy choroba Parkinsona
  • uraz lub zabieg chirurgiczny w obrębie miednicy

Diagnozowanie nietrzymania moczu

Podstawę leczenia stanowi konsultacja specjalistyczna u urologa podczas, której lekarz przeprowadza szczegółowy wywiad dotyczący występujących objawów. Podczas wizyty często przeprowadzane jest również badanie per rectum mające na celu ocenę wielkości, kształtu i powierzchni gruczołu krokowego (prostaty). Urolog może zlecić również wykonanie badań dodatkowych takich jak badanie moczu (ogólne i bakteriologiczne), oznaczenie z krwi poziomu PSA i kreatyniny jak również USG prostaty lub nerek. W celu pogłębienia diagnostyki wykonuje się często badanie urodynamiczne, które ma na celu ocenę stanu dolnych dróg moczowych – głównie czynności pęcherza moczowego i cewki moczowej.

Operacyjne leczenie nietrzymania moczu u mężczyzn

Postawą leczenia nietrzymania moczu u mężczyzn jest terapia dostosowana do indywidualnych dolegliwości konkretnego pacjenta, aby złagodzić objawy tego schorzenia w leczeniu inkontynencji stosuje się najczęściej  farmakoterapię, odpowiednią dietę oraz ćwiczenia wzmacniające dno miednicy. Niestety czasem konieczne może okazać się leczenie operacyjne w którym aktualnie stosuje się: taśmy, sztuczne zwieracze, wypełniacze okołocewkowe czy balony uciskające cewkę moczową. W przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu u mężczyzn zastosowanie mają głównie systemy taśmy miękkie  oraz sztuczne zwieracze cewki moczowej.

Sztuczny zwieracz cewki moczowej

Sztuczny zwieracz cewki moczowej jest skutecznym i bezpiecznym rozwiązaniem stosowanym w leczeniu ciężkiego i umiarkowanego wysiłkowego nietrzymania moczu przede wszystkim u mężczyzn będących po operacjach nowotworu prostaty. To hydrauliczne urządzenie ukryte w ciele pacjenta, symuluje naturalną pracę zwieracza cewki moczowej, dzięki czemu możliwe jest oddawanie moczu zgodnie z potrzebą. Dyskretne narzędzie służące do kontroli oddawania moczu składa się z: pompki wszczepianej do moszny, mankietu wypełnionego płynem, który mocowany jest wokół cewki moczowej oraz zbiornika (balonu), który wszczepiany jest do jamy brzusznej. Wszczepienie takiego zwieracza odbywa się zawsze na drodze operacji a jego zamontowanie umożliwia pacjentowi oddanie moczu kiedy tylko odczuwa taką potrzebę poprzez kilkukrotne naciśnięcie pompki.

Sztuczny zwieracz cewki moczowej jest obecnie „złotym standardem” w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu u mężczyzn, który w większości przypadków przywraca im jakość życia jak i umożliwia osiągnięcie skutecznego efektu trzymania moczu.

Taśmy miękkie

Produkt ten przeznaczony jest do leczenia łagodnego i umiarkowanego wysiłkowego nietrzymania moczu u mężczyzn. Miękką taśmę wykonaną z syntetycznej siatki wszczepia się do ciała pacjenta poprzez tzw. otwory zasłonowe. Wykonywany zabieg jest minimalnie inwazyjny i wiąże się zachowaniem optymalnego bezpieczeństwa pacjenta. Implantacja taśmy przynosi znaczącą korzyść u więcej niż połowy pacjentów a poprawne trzymanie moczu obserwuje się już bezpośrednio po zabiegu. Niewątpliwą korzyścią zastosowania tej techniki jest fakt, że powrót pacjenta do aktywności życiowych i zawodowych możliwy jest już po 1-2 tygodni od momentu wykonania implantacji.